Sigrún Aðalsteinsdóttir

Ég er bara lítill hvutti sem hef lifað í bráðum 8 ár.  Öll mín ár hef ég dvalið hjá minni góðu hjörð þar sem mamma Sigrún er forustuynjan í mínum huga.  Samt hef ég orðið vitni að því oftar en einu sinni og oftar en tvisvar að hún ræður nú ekki yfir öllu.

Allir okkar dagar eru eins og ég gæti helst hugsað mér.  Mamma og pabbi skreppa aðeins frá (í vinnuna held ég - hvað sem það nú er) svo koma þau heim og ég - alveg hrikalega glaður að hitta þau - flaðra upp um þau - pabbi segir hættu nú kallinn minn - en mamma - mamma hún er best í hjörðinni, hún knúsar mig og kyssir og dansar við mig. Vááá ég er alveg hrikalega glaður að eiga svona góða hjörð. 

En mér berast nýjar fréttir.  Öll fjölskyldan - ég meina hele familien er á leiðinni í frí. Ég er nú ekkert svo vitlaus þó ég sé hundur, kommon er ég á leiðinni á hundahótel enn eina ferðina.  Mamma - manstu hvað ég var fúll út í þig að skilja mig eftir á hundahótelinu þarna um árið.  Þú meira að segja komst ekki spönn frá rassi án þess að trýnið mitt væri vel fast við þig, loksins þegar þú komst aftur til mín.  Það segir aðeins eitt: Þú losnar ekkert við mig kella... OK gamla - ég veit að þú ert sorrý, en ég er enn meira sorrý en þú. Hrikalegt að vera bara dömpað á hundahótel - eins og ég elska ykkur mikið og eins mikið að ég veit að þið elskið mig.   

Elsku mamma mín og pabbi ég lofa að vera alltaf góður hundastrákur þið eruð besta hjörðin í heimi og mest af öllu myndi ég vilja fara með ykkur í frí, en því miður er það ekki hægt vegna ýmissa takmarkana sem þetta land býður okkur uppá

Kommon - ég er hreinlátur hundastrákur sem er lítið fyrir það að sniffa út um allt - erfði snyrtimennskuna frá systur minni.

Ég Freddý Zanzibar er smá stressaður - vonandi vill einhver fóstra mig í tvær vikur þegar tvífætlingarnir fara í frí.

Ég er góður strákur, sem elska lifrarpylsu og almennt knús.  Endilega hafið samband við mömmu mína ef þið viljið fóstra yndislegan hvutta í tvær vikur, seinni hlutann í júlí.

Hvernig stendur á því að þjóð eins og Ástralir sem telja rúmlega 22 milljónir manns hefur ekki fleiri þingmenn en rúmlega 220 í báðum deildum samanlagt?

Hvað ættu þeir eiginlega að hafa marga þingmenn miðað við hausatölu gagnvart Íslandi sem hefur 63?

Eða sem er jafnvel enn meira eftirsóknarvert að vita.  Hvað ættu Íslendingar að hafa marga þingmenn miðað við sömu hlutfallstölur? 

Ég læt öðrum talnagleggri eftir að reikna það út og þætti gaman að fá niðurstöðuna hér.

Spurningin er:

Ástralir eru rúmlega 22 milljónir með 226 þingmenn

Íslendingar eru 318.000 og hafa 63 þingmenn

stóran hluta þeirra algjörlega óvirka vegna pólitískra hagsmunatengsla, fjölskyldutengsla og annarra hagsmunatengsla.

Ég bara spyr? Hvernig er hægt að stjórna heilli heimsálfu eins og Ástralíu með aðeins 226 þingmönnum? Og hvernig stendur að örríki eins og Ísland með allan þennan þingmannafjölda var sett á hausinn af örfáum fjárglæframönnum og lítið sem ekkert virðist vera gert til þess að sækja þá til saka.

Það er eitthvað mikið að í okkar rotna stjórnkerfi. 

Gott væri að fá skynsamleg svör frá ykkur kæru lesendur.

Ætli það geti verið að við eigum þarna enn eitt heimsmetið m.v. höfðatölu?

	Hnífjafnt í Ástralíu
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Eitt sinn áttum við læðu sem gaut þremur yndislegum kettlingum.  Einn þeirra Betúel er enn hjá okkur 13 árum seinna, okkur öllum til mikillar gleði , en hinir tveir fengu gott heimili.

Þegar kettlingarnir hennar Blíðu voru rétt búnir að opna augun, var haldið upp á 3ja ára afmæli heimasætunnar í næstu íbúð.  Mamma hennar kom að máli við mig og spurði hvort ég væri til í að koma með kettlingana til þess að leyfa litlu borgarbörnunum að sjá hvernig lítil kisubörn litu út

Það þótti mér alveg tilvalið og mætti ég í afmælið þegar fjörið stóð sem hæst og þegar við birtumst með kettlingana datt allt í dúnalogn. Litlu krílin hættu strax ærslafengnum leik og vildu öll fá að halda á og klappa litlu kisubörnunum.  Allir biðu rólegir eftir að röðin kæmi að þeim, þau jafnvel hvísluðust á til þess að hræða ekki litlu greyin

Röðin kom loks að 3ja ára strák, sem allan tímann hafði beðið þolinmóður og var hann alveg himinlifandi yfir að fá að horfa á litlu kisu   Mamma hans stóð þarna álengdar og sagði "sjáðu, svona lítur kisa út".  Við mig sagði hún að strákurinn hefði aldrei fyrr séð lifandi kisu, hvorki sem kettling né fullvaxta.

Þá tók ég mig til og lét kettlinginn í fangið á snáðanum.  Ég sá hvernig andlit hans ljómaði af gleði og hann klappaði kettlingnum varlega , en í því heyrðist skrækt væl, fullt taugaveiklunar, sem skaut okkur öllum þremur skelk í bringu.  Það kom frá mömmunni sem hrópaði að mér, "ekki láta köttinn í fangið á honum, hann er með ofnæmi" .  Ég svaraði um hæl, "varstu ekki að segja að sonur þinn hefði aldrei séð lifandi kött fyrr, hvernig geturðu vitað að hann sé með ofnæmi?"  og mamman svaraði snúðugt "pabbi hans er með kattaofnæmi, og strákurinn er svo líkur honum"

Að mínu mati og margra annarra hafa börn mjög gott af því að umgangast dýr.  Það kennir þeim að taka tillit til annarra og færir jafnvel nafla alheimsins frá þeim sjálfum.  Hvað er betra en eiga ferfættan vin heima, sem þarf að sinna um, gefa fóður og vatn, sem alltaf er sammála manni, yfirleitt alltaf til í að leika og elskar að fá að kúra hjá manni . Sum börn eru alsæl með að eiga hamstra, fugla eða fiska og um að gera að leyfa þeim það, auðvitað er það extra vinna fyrir foreldrana, en það er hollt fyrir börnin okkar.

Mér finnst alltof algengt að sótthræddir, þröngsýnir foreldrar yfirfæri hræðslu sína við dýr á börnin sín og ala þar af leiðandi upp kynslóð, sem ekki veit að lífið getur snúist um eitthvað meira en þau sjálf og eru logandi hrædd við allt utanaðkomandi.

Svo ég fari nú út í aðra sálma, þá get ég ekki skilið hvernig sumt fólk sem býr í fjölbýli lætur ef það verður vart við gæludýr í húsinu og jafnvel kominn tími til þess að einhver fjölbýlishús hér í bæ LEYFI GÆLUDÝRAHALD að ströngum skilyrðum uppfylltum, sum húsfélög fetta jafnvel fingur út í það ef einhver kemur í heimsókn með hund - og stoppar í klukkutíma eða tvo.

Fyrir mörgum árum bjó ég á jarðhæð í blokk, sem ekki er í frásögur færandi.  Gluggarnir á íbúðinni minni voru ca. 30 cm frá jörðu og sneru flestir að skjólsælu horni.  Mér var mikill ami að því að bræður sem bjuggu ofar í húsinu léku sér alltaf fyrir utan svefnherbergisgluggann minn í aksjon- og heemannleik, með tilheyrandi látum og allnokkrum sinnum hafði ég orð á því við pabba þeirra þegar ég mætti honum í stigaganginum, enda orðin langþreytt á látunum.  Pabbinn lofaði að tala við strákana, en ekkert gerðist og lætin héldu áfram hvort sem var síðdegis eða eldsnemma á helgar-morgnum.

Svo einn góðan veðurdag fékk ég mér kött, þetta var á þeim tíma sem ekki var orðið 100% BANNAÐ að hafa gæludýr í fjölbýli svo ég spurði engan leyfis, enda bjó ég á jarðhæð og kötturinn fór aldrei í gegnum sameignina.

Kisa mín var alveg sátt við það að fara inn og út um gluggana hjá mér, þannig að ekki var ónæði af henni fyrir nágrannana, nema í eitt skipti slapp hún út á stigaganginn og alla leið upp á efstu hæð.  Og ég á eftir henni, kisa mín nokkuð skelkuð - enda á ókunnugum stað, en róaðist fljótt í fangi mínu á niðurleið.

En á fyrstu hæð mætti ég pabba aksjón-heeman-strákanna og hann varð alveg æfur þegar hann sá að ég var með kött.  "Ertu með kött hérna í húsinu, það er alveg endalaus óþrifnaður og ófriður af þessum kvikindum og ætti að lóga þeim öllum, á næsta húsfundi ætla ég að fara fram á að gæludýr verði bönnuð í húsinu".

Jæja, kallinn finnst þér það, svaraði ég öskuvond, er kisa mín búin að ónáða þig mikið, hún er búin að búa hér í hálft ár og aldrei hefur nokkur íbúi þurft að kvarta undan henni, en ég aftur á móti hef margrætt við þig að þú biðjir strákana þína að leika sér annars staðar er fyrir utan svefnherbergisgluggann minn, en alltaf eru þeir mættir fyrir utan gluggann mér til mikils ama. 

Þannig að það er spurning um hverjum á að lóga?

Hann minntist aldrei framar einu orði á kisuna mína, en heilsaði mér flóttalega þegar við mættumst í sameigninni.

Vegna þessarar færslu vil ég taka fram að ég met EKKI líf gæludýra meira en barna.  Börnin okkar eru ómetanleg, en vil samt benda á að það væri þeim ómetanleg gleði að fá að alast upp með gæludýrum.

Ég var 16 ára gömul þegar móðir mín dó, eftir langvinn veikindi. Það var árið 1977 löngu fyrir tíma allra tölva.  Ég var bara unglingur á þeim tíma og e.t.v. gerði ég mér ekki grein fyrir alvöru málsins, vegna þess að systkini mín sáu um alla hluti sem fólk gengur í gegnum við þessar aðstæður og pössuðu vel upp á mig, enda var ég búin að vera í þeirra umsjá í 1 - 2 ár.

En ég var eldri og hélt ég reyndari þegar pabbi minn veiktist 12 árum seinna.  En ég lét heilbrigðiskerfið svo sannarlega snúa mér í endalausa hringi og gerði allt sem mér var sagt. 

Kannski er best að byrja þessa sögu á því að systkin mín sem reyndust mér svo vel  við fráfall móður okkar komu ekki mikið við sögu í veikindum föður míns, enda áttu þau annan föður, en þau reyndust mér samt vel og hafa alltaf gert.

Á þessum tíma var ég einstæð móðir með eitt barn.  Faðir minn veiktist alvarlega við það sem átti að heita lítilsháttar skurðaðgerð. Reyndar var það svo að í aðgerðinni dó hann, en var endurlífgaður á skurðarborðinu.  

Mikið lifandis skelfing var ég hamingjusöm yfir því að hafa ekki misst hann frá okkur, en sú tilfinning átti eftir að breytast á næstu mánuðum og árum.  Við tóku margir mánuðir með miklum kvölum fyrir elsku pabba minn og endalausum sjúkrahúsheimsóknum. Þó fátt benti til þess þá vonaði ég alltaf að hann myndi ná sér, en því miður varð raunin ekki sú.

Á þessum tíma snerist allt mitt líf í kringum veikindi föður míns.  Pabbahelgar urðu að alvöru pabbahelgum, dóttir mín fór til pabba síns og pabbi minn kom til mín, en hann sem alltaf hafði elskað dóttur mína meira en lífið sjálft, þoldi nú allt í einu ekki litlu stelpuskottuna sem alltaf hafði verið svo hænd að afa gamla. 

Allan þennan tíma hafði pabbi fulla hreyfigetu og lét sig oft og iðulega hverfa af krabbameinsdeildinni, þrátt fyrir stíft lyfjaprógramm.  Þá var alltaf hringt í mig og mér bara sagt að hann væri horfinn.  Ég vissi hvar hann væri að finna og sótti hann, en hann fór alltaf til vinar síns, en einu sinni fannst hann ekki þar.  Ég var verulega áhyggufull, um var að ræða fársjúkan mann sem þurfti að fá morfín í æð mörgum sinnum á dag, en ég fékk enga hjálp, þrátt fyrir að ég hefði farið til lögreglunnar með mynd af honum og óskað eftir því að lýst yrði eftir honum í fjölmiðlum. 

Mér var sagt að hann væri sjálfráða og það væri ekki mitt mál að skipta mér af.  En lögreglan leitaði sem betur fer að honum áfram og að lokum fannst hann, sárþjáður.  Hann hafði tékkað sig inn á Herkastalann og þar hafði hann dvalið í rúman sólarhring.  Guð blessi þá, þeir sendu mér aldrei rukkun fyrir dvöl hans þar.

Eftir þetta var hann lagður inn á aðra deild, þaðan sem hann gæti ekki labbað út.  Þeir lokuðu hann inni á geðdeild hjá fólki sem var fullkomlega heilbrigt líkamlega,  en hann hafði enga heilsu til þess að nálgast mat svo við ættingjarnir þurftum að sjá til þess að hann nærðist.  Þvílík skömm fyrir spítalann.

Undir lokin í lífi hans var hann sendur til mín vegna þess að ekki var pláss fyrir hann á spítalanum.  Ég var að reyna að vinna eftir bestu getu, en heilbrigðis/félagsmálayfirvöldum þótti ekkert óeðlilegt við það að hann væri hjá mér í tveggja herbergja íbúð, þeir sendu til okkar konu til þess að sjá um heimilishaldið, sú var mexíkönsk, ágætis kona, en því miður skildi pabbi ekki orð sem hún sagði, heimahjúkrun kom tvisvar á dag, en að öðru leyti sá ég um það sem þurfti að gera og dóttir mín sem þá var 10 ára gömul. 

Á ákveðnum tímapunkti tilkynnti ég spítalanum að ég gæti þetta því miður ekki lengur, enda vann ég alltaf fullan vinnudag til að sjá mér og dóttur minni farborða og þau voru nú ekki lengi að redda því fyrir mig. 

Sigrún, við erum búin að fá pláss fyrir pabba þinn í Hveragerði, getur þú ekki skutlað honum þangað?. 

Ég hélt nú ekki, gerið þið ykkur grein fyrir því að faðir minn er dauðveikur, hann á ekki heima á heilsuhæli í Hveragerði.

Sjúkrahúsið:  Hann mun örugglega hressast við það að fara í þangað.

Svo ég tók mér frí í vinnu, sótti Söru mína á skólann, fór heim og dröslaði pabba út í bíl.  Síðan keyrðum við saman öll þrjú austur á Heilsuhælið í Hveragerði.  Þegar þangað var komið, fór ég og tilkynnti að ég væri komin með A.K. sem þau ættu von á.  Mér var vel tekið, en þegar læknirinn á heilsuhælinu sá ástandið á elsku pabba mínum, sagði hann við mig: Hvað ertu að þvælast með manninn alla leið hingað, sérðu ekki að hann er dauðveikur.

Ég gafst algjörlega upp á þeirri stundu, fór að hágrenja og heimtaði að þau fyrir austan hringdu á sjúkrabíl til þess að flytja hann í bæinn aftur, enda hefði ég verið á móti þessu ferðalagi frá upphafi og aldrei verið sátt við þessa tillögu læknisins á Landsspítalanum.

Læknirinn í Hveragerði lét sig ekki og mér var gert að keyra pabba minn dauðveikan inn á Landsspítala. Þó ég væri ósátt við það gerði ég það sem mér var sagt, en bað þau í Hveragerði samt um að hringja á undan mér til að láta vita að hann væri að koma. 

Ég keyrði í bæinn hágrátandi, eins og ég væri með brothætt egg í bílnum og veitti því eftirtekt þegar bílar fóru fram úr mér að fólkið í hinum bílunum leit undrandi á farþegann minn - það var eins og ég væri með lík í farþegasætinu.  Þegar ég mætti í Kringluna á Landsspítalanum til þess að láta vita af því að við værum komin, kom mjög fljótt hjúkrunarfræðingur hlaupandi með hjólastól á móti okkur og hvað haldið þið að hún hafi sagt við okkur, örmagna, úttaugaða dóttur, skelfingu lostið barnabarn og dauðvona föður.  "Hvað varstu eiginlega að hugsa með því að þvæla honum pabba þínum austur í Hveragerði"?  Þá var mér allri endanlega lokið, fór að hágrenja aftur og þar með missti ég endanlega trú á því að um væri að ræða eitthvað manneskjulegt í íslensku heilbrigðiskerfi.

Minn elskaði faðir dó nokkrum dögum seinna og ég sakna hans alltaf.

Reyndar missti ég vinnuna út af öllu þessi veseni með pabba minn.  Og yfirmaðurinn minn gekk svo langt að hann sagði við mig að ég væri bara hrikalega móðursjúk, systir hans hefði nú dáið árið áður og ekki hefði hann þurft að vera svona lengi frá vinnu. Hann gleymdi að minnast á það að hún átti bæði mann og börn, en pabbi hafði bara mig og dóttur mína.  Hann tók ekkert mark á því að ég ætti veikan ættingja og þrátt fyrir hin ýmsu vottorð frá læknum föður míns kvartaði hann endalaust undan fjarvistum mínum og þegar ég hringdi loks í hann til þess að segja honum að pabbi minn væri dáinn, þá sagði hann bara: jæja, er hann loksins farinn.  

Fyrir mér var það mikill harmur en mér fannst bara eins og honum létti, líklega hugsaði hann : ætlarðu þá loksins að mæta í vinnuna. Hann sagði reyndar aldrei að hann samhryggðist mér. Ég lét aldrei sjá mig þar aftur.

Þessi maður var þjóðþekktur á sínum tíma vegna frægs sakamáls og fékk mikla samúð þjóðarinnar vegna þess að upp komst um rangar sakagiftir gagnvart honum í því máli.  En samúð átti hann enga gagnvart öðrum.

En í mínum huga veit ég það eitt, ég reyndi eins og ég gat að létta föður mínum síðustu skrefin á þessari jörð. 

Ég hugsa um pabba minn á hverjum degi, ég sakna hans á hverjum degi, ég nefndi son minn eftir honum.  Elsku pabbi minn, ég vildi óska þess að þú værir hérna hjá okkur enn, við söknum þín alltaf.