Ég á systur og bróður.

Ég er afar þakklát fyrir það að við systkinin eigum gott samband.

Ég sem er yngst var aðeins 16 ára þegar mamma okkar dó eftir langvinn veikindi. Og mikið hef ég oft þurft að stóla mig á stuðning minna góðu systkina og alltaf hafa þau reynst mér vel.

Fyrir það er ég ævarandi þakklát.

Á hverju ári frá því mamma okkar dó - langt fyrir aldur fram, höfum við systkinin haldið upp á afmælið hennar. Stundum skeikar nokkrum dögum til eða frá en það er oft vegna þess að afmælisveislan hennar mömmu miðast oft við það hvort bróðir minn sé í landi, en hann er sjómaður. Samt hefur hann misst af allnokkrum afmælisveislum og ég af einni. Það var árið sem ég bjó í Danmörku og mikið saknaði ég fólksins míns þá, jafnvel meira en á jólunum.

Í ár hefði mamma orðið 79 ára og við héldum fína veislu en á næsta ári stefnum við á risaveislu í tilefni að 80 ára afmæli hennar með öllum afkomendunum að ári.

Mamma var aðeins 44ra ára þegar hún kvaddi þennan heim eftir langvinn veikindi. Það var í október sem hún kvaddi. Við börnin söknuðum hennar alltaf og strax í nóvember þegar leið að afmælisdeginum hennar ákváðum við að halda veislu henni til heiðurs.

Ég man líka þegar hún varð fertug, þá var hún á Heilsuhælinu í Hveragerði og við fórum öll til hennar til þess að fagna deginum hennar. Mér er það alveg sérstaklega minnisstætt að þegar mig langaði í eitthvað annað en vatn að drekka sagði mamma að það væri hægt að fá ávaxtasafa á ákveðnu borði. Þangað skundaði hnátan ég - hellti mér vænan slurk af "ávaxtasafa" í glas og settist að borði. Síðan nokkru seinna ákvað ég að nú væri tímabært að svala þorsta mínum og tók mér stóran sopa af "ávaxtasafanum" sem því miður reyndist vera sýrð mysa. Ojojbjakk. Mér verður alltaf hugsað til þessarar sögu þegar ég les eða heyri sögur um það hvernig íslendingar lifðu á fyrri öldum. Og er þakklát fyrir það að lifa hér og nú og þurfa ekki að gera mér sýrða mysu að góðu sem svaladrykk.

En þrátt fyrir mysusoparaunir og slíkt ojbjakk, þá höfum við systkinin spjarað okkur nokkuð vel.

Kannski hefðum við gert betur með mömmu okkur við við - kannski var í þessum hóp Nóbelsverðlaunahafi - en það skiptir okkur ekki neinu í dag. Við eigum öll mannvænleg börn og sum okkar enn vænlegri barnabörn. Við leggjum það í dóm sögunnar. Og vegna þess að við vitum af hverju þau eru komin vitum við að þau munu spjara sig í óvissri og ókominni framtíð.

Eins og pabbi minn sagði alltaf "það verður allt í lagi" 

Glaður hundur kominn heim úr orlofi :)

Þetta var bara hið besta orlof hjá mér Zenjór Freddý Zanzibar. 

Var bara laus við familíuna í heilar tvær vikur og þurfti ekkert að fara út með þau til þess að viðra og í stað þess að vera á hundahóteli gisti ég í fimm stjörnu lúxusgistingu með Ronju vinkonu minni og manneskjunni hennar.  Ég skemmti mér alveg konunglega - gaman að hafa svona skemmtilega og sæta tík að eyða dögunum með, við leik, kúr og át  Mér tókst alveg að bræða hjarta hótelhaldarans og við Ronja eyddum nóttunum í dyngju hennar -  uuuumm - bara kósý hjá okkur öllum

En í dag dró til tíðinda - fríið á enda   Forustufólkið mitt mætti á svæðið, mamma og pabbi birtust allt í einu. Ég heyrði eitthvað hljóð í fergúmmífættu stálskrímsli - og kannaðist strax við það. Var þetta ekki hljóðið í rauða skrímslinu hennar mömmu?  Úpps, ég varð allur smá stressaður - er fríið mitt búið - hvað er eiginlega að gerast?

Svo birtust þau, þá gat ég nú ekki á mér setið, ég varð alveg ofsakátur að hitta þau  voru þau komin til þess að vera í fríi með mér? Ronja vinkona mín varð líka alveg hrikalega spennt, henni finnst svo gaman að fá gesti

Ég gleymdi mér alveg þegar þau birtust, hoppaði og skoppaði og gelti hátt og mikið af kæti  Ronja var líka alveg rosalega glöð að hitta ferfætlingana mína og hoppaði jafnfætis upp í fangið á mömmu - þá varð ég nú smá abbó svo ég sé nú alveg heiðarlegur

Nú er ég komin heim í húsið okkar og það er nú bara mjög notalegt þrátt fyrir að ég sakni kannski vinkonu minnar og manneskjunnar hennar svoldið, en vonandi hittumst við fljótlega. Svo segir mamma mér að kannski komi Ronja einhvern tímann að heimsækja mig - það væri nú bara mjög notalegt Samt veit ég ekki hvað kallinn hann pabbi segði ef tveir ferfætlingar myndu skríða upp í rúm til hans  en ég treysti því að mömmu takist að tala hann til

Ég er bara mjög sáttur við fríið mitt og væri alveg til í að endurtaka það einhvern tímann

Sendi voffaknús til Ronju minnar og manneskjunnar hennar 

Freddý hundur Zanzibar vantar hjálp

Ég er bara lítill hvutti sem hef lifað í bráðum 8 ár.  Öll mín ár hef ég dvalið hjá minni góðu hjörð þar sem mamma Sigrún er forustuynjan í mínum huga.  Samt hef ég orðið vitni að því oftar en einu sinni og oftar en tvisvar að hún ræður nú ekki yfir öllu.

Allir okkar dagar eru eins og ég gæti helst hugsað mér.  Mamma og pabbi skreppa aðeins frá (í vinnuna held ég - hvað sem það nú er) svo koma þau heim og ég - alveg hrikalega glaður að hitta þau - flaðra upp um þau - pabbi segir hættu nú kallinn minn - en mamma - mamma hún er best í hjörðinni, hún knúsar mig og kyssir og dansar við mig. Vááá ég er alveg hrikalega glaður að eiga svona góða hjörð. 

En mér berast nýjar fréttir.  Öll fjölskyldan - ég meina hele familien er á leiðinni í frí. Ég er nú ekkert svo vitlaus þó ég sé hundur, kommon er ég á leiðinni á hundahótel enn eina ferðina.  Mamma - manstu hvað ég var fúll út í þig að skilja mig eftir á hundahótelinu þarna um árið.  Þú meira að segja komst ekki spönn frá rassi án þess að trýnið mitt væri vel fast við þig, loksins þegar þú komst aftur til mín.  Það segir aðeins eitt: Þú losnar ekkert við mig kella... OK gamla - ég veit að þú ert sorrý, en ég er enn meira sorrý en þú. Hrikalegt að vera bara dömpað á hundahótel - eins og ég elska ykkur mikið og eins mikið að ég veit að þið elskið mig.   

Elsku mamma mín og pabbi ég lofa að vera alltaf góður hundastrákur þið eruð besta hjörðin í heimi og mest af öllu myndi ég vilja fara með ykkur í frí, en því miður er það ekki hægt vegna ýmissa takmarkana sem þetta land býður okkur uppá

Kommon - ég er hreinlátur hundastrákur sem er lítið fyrir það að sniffa út um allt - erfði snyrtimennskuna frá systur minni.

Ég Freddý Zanzibar er smá stressaður - vonandi vill einhver fóstra mig í tvær vikur þegar tvífætlingarnir fara í frí.

Ég er góður strákur, sem elska lifrarpylsu og almennt knús.  Endilega hafið samband við mömmu mína ef þið viljið fóstra yndislegan hvutta í tvær vikur, seinni hlutann í júlí.

 

Þakklát ungamamma

Fyrir nokkru skruppum við hjónin í bíltúr í nágrenni bæjarins og var ætlunin að finna góðan stað til að viðra Zenjórinn.

Þar sem við ökum þarna sem betur fer á hægri ferð sjáum við brúnan hnoðra á veginum.  Bóndinn stöðvaði til þess að hleypa mýslu litlu yfir götuna, en þá sáum við að þetta var fuglsungi. Áður en bíllinn stöðvaði hafði ég tekið eftir tjaldi sem var eitthvað að flögra þarna í kringum okkur með miklum vængjaslætti.

Við sátum róleg og leyfðum litla hnoðranum að komast í gott skjól og þá gerðist það merkilega.

Tjaldamamman flaug alveg upp að glugganum hjá mér og örskotsstund horfðumst við í augu og hún kinkaði til mín kolli.  Mér fannst svei mér þá að úr augum hennar skini þakklæti og með þessu hefði hún verið að þakka okkur fyrir að gefa litla unganum hennar tækifæri til þess að komast í öryggið hjá mömmu. Ég mun seint gleyma þessari upplifun, fuglinn var alveg upp við bílrúðuna hjá mér.

Í mínum huga er alveg öruggt að dýrin hafa tilfinningar og mér finnst þetta sanna það.

Það þarf varla að taka það fram að nú um stundir fær Zenjórinn ekki að hlaupa um frjáls, heldur er hann alltaf í taum, alveg sérstaklega til þess að vernda fuglana og varp þeirra.

 

Allt of fáir þingmenn miðað við landsmenn - eða hvað?

Hvernig stendur á því að þjóð eins og Ástralir sem telja rúmlega 22 milljónir manns hefur ekki fleiri þingmenn en rúmlega 220 í báðum deildum samanlagt?

Hvað ættu þeir eiginlega að hafa marga þingmenn miðað við hausatölu gagnvart Íslandi sem hefur 63?

Eða sem er jafnvel enn meira eftirsóknarvert að vita.  Hvað ættu Íslendingar að hafa marga þingmenn miðað við sömu hlutfallstölur? 

Ég læt öðrum talnagleggri eftir að reikna það út og þætti gaman að fá niðurstöðuna hér.

Spurningin er:

Ástralir eru rúmlega 22 milljónir með 226 þingmenn

Íslendingar eru 318.000 og hafa 63 þingmenn

stóran hluta þeirra algjörlega óvirka vegna pólitískra hagsmunatengsla, fjölskyldutengsla og annarra hagsmunatengsla.

Ég bara spyr? Hvernig er hægt að stjórna heilli heimsálfu eins og Ástralíu með aðeins 226 þingmönnum? Og hvernig stendur að örríki eins og Ísland með allan þennan þingmannafjölda var sett á hausinn af örfáum fjárglæframönnum og lítið sem ekkert virðist vera gert til þess að sækja þá til saka.

Það er eitthvað mikið að í okkar rotna stjórnkerfi. 

Gott væri að fá skynsamleg svör frá ykkur kæru lesendur.

Ætli það geti verið að við eigum þarna enn eitt heimsmetið m.v. höfðatölu?

 

 

Hnífjafnt í Ástralíu

Að minnast horfinna ástvina með gleði í hjarta

Senn líður að því að ég, systkini mín og makar hittumst enn aftur til þess að minnast móður okkar.  Í 31 ár höfum við hist í kringum afmælið hennar mömmu og gert okkur glaðan dag, eldað uppáhalds matinn hennar - sem við ólumst upp við sem jólamat, syngja og njóta lífsins. 

Ég var aðeins 16 ára þegar ég missti mömmu mína, þá var hún aðeins 44ra ára.  Hún kvaddi okkur í október eftir löng veikindi og strax í nóvember ákváðu eldri systkin mín að halda minningu hennar í heiðri með því að halda upp á afmælið hennar.

Einu sinni hef ég misst af veislunni, þá var ég búsett í Danmörku og hefði frekar viljað missa af jólunum.  En mamma mín lifir samt sem áður enn, kannski ekki á meðal okkar allra, en alltaf lifir hún í hjörtum okkar sem elskuðum hana og mun gera um ókomin ár.

Í vikunni fylgdi ég góðri konu til grafar, sem ég mun sakna um ókomin ár.  Hún Mæja mín - tengdamamma mín, kvaddi þennan heim fyrir skemmstu og mikið rosalega sé ég mikið eftir henni.  Hún reyndist mér alltaf sem besta móðir og var alltaf góð vinkona mín. Ég gerði sem ég gat til þess  að reynast henni vel og ég held að hún hafi kunnað að meta það litla sem ég gerði fyrir hana. 

Það gladdi mig allavega mikið þegar ég kom til hennar daginn áður en hún dó, tók í hönd hennar og bar henni kveðju barnanna minna og hafði orð á því að hún þyrfti að drífa sig í því að hressast því Sigrún Eva langömmustelpan hennar og Freddý Zanzibar hundurinn okkar, sem hún dýrkaði, biðu eftir því að fá að hitta hana.  Þá brosti þessi elska til mín og kreisti hönd mína.  Hún sem var lömuð vinstra megin og átti erfitt með mál, en hún brosti og mér fannst eins og hún vildi segja við mig að hún kæmi til okkar fljótlega.

Daginn eftir voru kraftar hennar því miður á þrotum og hún kvaddi þennan heim.  Börnin hennar ásamt mökum voru hjá henni og voru að sjálfsögðu sorgmædd, alveg eins og ég.  En allt í einu áttaði ég mig á einu.  Það er alveg eins með Mæju tengdamömmu og mömmu mína fyrir öllum þessum árum.  Þær hafa kannski yfirgefið þennan heim, en það er allt í lagi, vegna þess að þær munu alltaf lifa áfram í hjörtum okkar.  Minning um góðar konur, mun fylgja okkur og afkomendum okkar í ókomin ár.

Og næst á dagskránni hlýtur að vera að halda veislu einhvern tímann í kringum 2. apríl, sem var fæðingardagur hennar.

 

Saga handa kattavinum og fáfróðum kattaÓvinum

Eitt sinn áttum við læðu sem gaut þremur yndislegum kettlingum.  Einn þeirra Betúel er enn hjá okkur 13 árum seinna, okkur öllum til mikillar gleði , en hinir tveir fengu gott heimili.

Þegar kettlingarnir hennar Blíðu voru rétt búnir að opna augun, var haldið upp á 3ja ára afmæli heimasætunnar í næstu íbúð.  Mamma hennar kom að máli við mig og spurði hvort ég væri til í að koma með kettlingana til þess að leyfa litlu borgarbörnunum að sjá hvernig lítil kisubörn litu út

Það þótti mér alveg tilvalið og mætti ég í afmælið þegar fjörið stóð sem hæst og þegar við birtumst með kettlingana datt allt í dúnalogn. Litlu krílin hættu strax ærslafengnum leik og vildu öll fá að halda á og klappa litlu kisubörnunum.  Allir biðu rólegir eftir að röðin kæmi að þeim, þau jafnvel hvísluðust á til þess að hræða ekki litlu greyin

Röðin kom loks að 3ja ára strák, sem allan tímann hafði beðið þolinmóður og var hann alveg himinlifandi yfir að fá að horfa á litlu kisu   Mamma hans stóð þarna álengdar og sagði "sjáðu, svona lítur kisa út".  Við mig sagði hún að strákurinn hefði aldrei fyrr séð lifandi kisu, hvorki sem kettling né fullvaxta.

Þá tók ég mig til og lét kettlinginn í fangið á snáðanum.  Ég sá hvernig andlit hans ljómaði af gleði og hann klappaði kettlingnum varlega , en í því heyrðist skrækt væl, fullt taugaveiklunar, sem skaut okkur öllum þremur skelk í bringu.  Það kom frá mömmunni sem hrópaði að mér, "ekki láta köttinn í fangið á honum, hann er með ofnæmi" .  Ég svaraði um hæl, "varstu ekki að segja að sonur þinn hefði aldrei séð lifandi kött fyrr, hvernig geturðu vitað að hann sé með ofnæmi?"  og mamman svaraði snúðugt "pabbi hans er með kattaofnæmi, og strákurinn er svo líkur honum"

Að mínu mati og margra annarra hafa börn mjög gott af því að umgangast dýr.  Það kennir þeim að taka tillit til annarra og færir jafnvel nafla alheimsins frá þeim sjálfum.  Hvað er betra en eiga ferfættan vin heima, sem þarf að sinna um, gefa fóður og vatn, sem alltaf er sammála manni, yfirleitt alltaf til í að leika og elskar að fá að kúra hjá manni . Sum börn eru alsæl með að eiga hamstra, fugla eða fiska og um að gera að leyfa þeim það, auðvitað er það extra vinna fyrir foreldrana, en það er hollt fyrir börnin okkar.

Mér finnst alltof algengt að sótthræddir, þröngsýnir foreldrar yfirfæri hræðslu sína við dýr á börnin sín og ala þar af leiðandi upp kynslóð, sem ekki veit að lífið getur snúist um eitthvað meira en þau sjálf og eru logandi hrædd við allt utanaðkomandi.

Svo ég fari nú út í aðra sálma, þá get ég ekki skilið hvernig sumt fólk sem býr í fjölbýli lætur ef það verður vart við gæludýr í húsinu og jafnvel kominn tími til þess að einhver fjölbýlishús hér í bæ LEYFI GÆLUDÝRAHALD að ströngum skilyrðum uppfylltum, sum húsfélög fetta jafnvel fingur út í það ef einhver kemur í heimsókn með hund - og stoppar í klukkutíma eða tvo.

Fyrir mörgum árum bjó ég á jarðhæð í blokk, sem ekki er í frásögur færandi.  Gluggarnir á íbúðinni minni voru ca. 30 cm frá jörðu og sneru flestir að skjólsælu horni.  Mér var mikill ami að því að bræður sem bjuggu ofar í húsinu léku sér alltaf fyrir utan svefnherbergisgluggann minn í aksjon- og heemannleik, með tilheyrandi látum og allnokkrum sinnum hafði ég orð á því við pabba þeirra þegar ég mætti honum í stigaganginum, enda orðin langþreytt á látunum.  Pabbinn lofaði að tala við strákana, en ekkert gerðist og lætin héldu áfram hvort sem var síðdegis eða eldsnemma á helgar-morgnum.

Svo einn góðan veðurdag fékk ég mér kött, þetta var á þeim tíma sem ekki var orðið 100% BANNAÐ að hafa gæludýr í fjölbýli svo ég spurði engan leyfis, enda bjó ég á jarðhæð og kötturinn fór aldrei í gegnum sameignina.

Kisa mín var alveg sátt við það að fara inn og út um gluggana hjá mér, þannig að ekki var ónæði af henni fyrir nágrannana, nema í eitt skipti slapp hún út á stigaganginn og alla leið upp á efstu hæð.  Og ég á eftir henni, kisa mín nokkuð skelkuð - enda á ókunnugum stað, en róaðist fljótt í fangi mínu á niðurleið.

En á fyrstu hæð mætti ég pabba aksjón-heeman-strákanna og hann varð alveg æfur þegar hann sá að ég var með kött.  "Ertu með kött hérna í húsinu, það er alveg endalaus óþrifnaður og ófriður af þessum kvikindum og ætti að lóga þeim öllum, á næsta húsfundi ætla ég að fara fram á að gæludýr verði bönnuð í húsinu".

Jæja, kallinn finnst þér það, svaraði ég öskuvond, er kisa mín búin að ónáða þig mikið, hún er búin að búa hér í hálft ár og aldrei hefur nokkur íbúi þurft að kvarta undan henni, en ég aftur á móti hef margrætt við þig að þú biðjir strákana þína að leika sér annars staðar er fyrir utan svefnherbergisgluggann minn, en alltaf eru þeir mættir fyrir utan gluggann mér til mikils ama. 

Þannig að það er spurning um hverjum á að lóga?

Hann minntist aldrei framar einu orði á kisuna mína, en heilsaði mér flóttalega þegar við mættumst í sameigninni.

Vegna þessarar færslu vil ég taka fram að ég met EKKI líf gæludýra meira en barna.  Börnin okkar eru ómetanleg, en vil samt benda á að það væri þeim ómetanleg gleði að fá að alast upp með gæludýrum.

 

Íslenskukennsla manna og dýra

Á mínum vinnustað eru nokkuð margir útlendingar.  Sumir eru búnir að búa lengi hér á landinu kalda og hafa að aðlagast nokkuð vel og skarta jafnvel tveimur vegabréfum. Þeir tala yfirleitt ágæta íslensku og ambögurnar eru bara krúttlegar, líklega svipaðar og ef ég hefði flutt til Rússlands fyrir 10 árum og þættist kunna rússnesku, t.d "ég var svo hissandi" (ég var mjög hissa).  Svo eru aðrir starfsmenn á svæðinu sem hafa dvalið skemur og jafnvel ekki hugsað sér að ílendast.  Þeir tala ekki íslensku og ætla sér ekki að læra hana, enda ekki þörf á því þar sem allir tala ensku við þá. Þó vil ég taka fram að allflestir þeirra tala mjög bjagaða ensku og ég er farin að reka mig á að ég er farin að tala jafn bjagaða ensku við þá.  Þrátt fyrir að hér fyrr á árum talaði enskumælandi fólk um að ég væri mjög fær í ensku, m.v. að það væri ekki móðurmál mitt. 

Monica samstarfskona mín sem er frá landi sunnarlega í Evrópu hefur ekki hugsað sér að læra íslensku þrátt fyrir hvatningu mína.  Hún segir að hennar (bjagaða) enska dugi henni ágætlega.  Ég er gjörn á að skella á hana einhverjum íslenskum setningum, sem hún apar svo eftir með frekar döprum árangri.  T.d. var setningin "gjörðu svo vel" henni algjörlega óyfirstíganleg.  Og nafnið mitt, ó, jú hún var nú góð með sig að geta sagt það rétt, þangað til að hún fattaði að það beygðist, Sigrún, Sigrúnu, Sigrúnu til Sigrúnar, þá féllust henni hendur og ég held að hún sé að huga að brottför fljótlega frá landinu bláa, þetta var meira en hún þoldi.

Mér hefur ekki tekist að pikka upp margar línur frá samstarfsmönnum mínum, enda er um "allra þjóða kvikindi" að ræða, svo líklega færi allt í flækju ef ég færi að læra ca 5 - 6 tungumál í einu. En nokkrar setningar hef ég tileinkað mér, þó ég hafi ekki hátt um það.

Það er annað mál með hundinn minn.  Honum gengur ágætlega að læra íslensku.  Hann skilur nú þegar eftirfarandi orð, eftir því sem ég best veit:

Freddý    -    nafnið hans

mamma, pabbi, Sara, Steini, amma og allnokkur manna- og dýranöfn til viðbótar. N.B. hann gerir sér fyllilega grein fyrir mismuninum á titlinum mamma og amma, þangað til ég fór að svara báðum, þá varð hvutti minn smá ringlaður

Síðan skilur hann vel orðin nammi (líklega hélt hann að það væri nafnið hans, þegar þjálfun hans stóð sem hæst), matur, pylsa, pulsa (ath. það er tvennt ólíkt), lifrarpylsa, bein og nýjasta orðið hans á þessu sviði er kæfa.  Ég vil benda á að hann verður alveg extra flottur og ljúfur þegar þessi orð eru nefnd og líklegur til þess að sýna hinar ýmsu kúnstir til þess að þóknast viðmælanda sínum

Svo skilur hann, sittu, stattu, sæll, liggðu, dansa og vertu fínn og gimmífæv og hann er svo fjölhæfur að hann skilur meira að segja sit (sem er enska útgáfan) og set dig ned paa röven (sem er danska útgáfan).  Ég vil taka það fram að hann skilur þessi orð mun betur ef einhverjum hlutum sem nefndir eru í fyrri málsgrein er veifað fyrir framan trýnið á honum

Hann lyftist allur og brosir sínu blíðasta ef honum er boðið út, en verður flóttalegur, með rófuna á milli fóta ef honum er boðið í bað.  Þegar baðið er afstaðið þá er hann montinn með sig, en er ekki búinn að fatta setninguna: "Ekki hrista þig", sem þýðir að baðherbergið fer í bað um leið og hann

Ljúft þykir honum að heyra einhvern bjóða honum að koma í holu, þá kemur á hann sælusvipur og hann stekkur upp í sófa og hringar sig til fóta hjá viðkomandi.  Hann gerir greinarmun á holu og pabbaholu, en þar er honum alveg bannað að vera og hefur ósjaldan lent í vandræðum þegar hann hefur komið sér notalega fyrir þar.  Það er annað mál með mömmuholu, þar er mun ljúfara að kúra og meiri friður.  Hann skilur vel orðin færðu þig, upp, út, niður, en hann virðist ekki skilja orðið hættu.  Alla vega ekki fyrr en of seint.  Hann verður allur uppveðraður ef minnst er á að fara í bílinn, en heldur verður hann niðurdreginn og lúpulegur þegar hann er settur í hundaöryggisbeltið, það er hans mesta niðurlæging

Hann veðrast allur upp ef einhver býður upp á knús  eða svo maður tali nú ekki um koss, þá leggur hann trýnið sitt að vanga manns, en aðeins eitt augnablik, ekki til í að eyða miklum tíma í svoleiðis pjatt.

En best af öllu er að hann skilur orðin duglegur og sætastur (alveg eins og strákurinn minn) og sýnir alla sínu bestu takta þegar einhver nefnir ofangreind orð

Hann breytist í vígalegan varðhund þegar hann heyrir orðið kisa og bara við það að heyra í bjöllum nágrannakattanna missir hann heyrnina og gleymir algjörlega hvað nei, hættu, pylsa, pulsa og öll hin orðin þýða. 

 En af þessu öllu hef ég nú áttað mig á því að það er ekki svo erfitt að kenna einhverjum íslensku, það verða bara að vera verðlaun í boði og klapp á bakið.

Hvernig er annað hægt en elska þessi blessuð dýr sem við höfum tekið að okkur að vernda

Harmasaga - heilbrigðiskerfið

Ég var 16 ára gömul þegar móðir mín dó, eftir langvinn veikindi. Það var árið 1977 löngu fyrir tíma allra tölva.  Ég var bara unglingur á þeim tíma og e.t.v. gerði ég mér ekki grein fyrir alvöru málsins, vegna þess að systkini mín sáu um alla hluti sem fólk gengur í gegnum við þessar aðstæður og pössuðu vel upp á mig, enda var ég búin að vera í þeirra umsjá í 1 - 2 ár.

En ég var eldri og hélt ég reyndari þegar pabbi minn veiktist 12 árum seinna.  En ég lét heilbrigðiskerfið svo sannarlega snúa mér í endalausa hringi og gerði allt sem mér var sagt. 

Kannski er best að byrja þessa sögu á því að systkin mín sem reyndust mér svo vel  við fráfall móður okkar komu ekki mikið við sögu í veikindum föður míns, enda áttu þau annan föður, en þau reyndust mér samt vel og hafa alltaf gert.

Á þessum tíma var ég einstæð móðir með eitt barn.  Faðir minn veiktist alvarlega við það sem átti að heita lítilsháttar skurðaðgerð. Reyndar var það svo að í aðgerðinni dó hann, en var endurlífgaður á skurðarborðinu.  

Mikið lifandis skelfing var ég hamingjusöm yfir því að hafa ekki misst hann frá okkur, en sú tilfinning átti eftir að breytast á næstu mánuðum og árum.  Við tóku margir mánuðir með miklum kvölum fyrir elsku pabba minn og endalausum sjúkrahúsheimsóknum. Þó fátt benti til þess þá vonaði ég alltaf að hann myndi ná sér, en því miður varð raunin ekki sú.

Á þessum tíma snerist allt mitt líf í kringum veikindi föður míns.  Pabbahelgar urðu að alvöru pabbahelgum, dóttir mín fór til pabba síns og pabbi minn kom til mín, en hann sem alltaf hafði elskað dóttur mína meira en lífið sjálft, þoldi nú allt í einu ekki litlu stelpuskottuna sem alltaf hafði verið svo hænd að afa gamla. 

Allan þennan tíma hafði pabbi fulla hreyfigetu og lét sig oft og iðulega hverfa af krabbameinsdeildinni, þrátt fyrir stíft lyfjaprógramm.  Þá var alltaf hringt í mig og mér bara sagt að hann væri horfinn.  Ég vissi hvar hann væri að finna og sótti hann, en hann fór alltaf til vinar síns, en einu sinni fannst hann ekki þar.  Ég var verulega áhyggufull, um var að ræða fársjúkan mann sem þurfti að fá morfín í æð mörgum sinnum á dag, en ég fékk enga hjálp, þrátt fyrir að ég hefði farið til lögreglunnar með mynd af honum og óskað eftir því að lýst yrði eftir honum í fjölmiðlum. 

Mér var sagt að hann væri sjálfráða og það væri ekki mitt mál að skipta mér af.  En lögreglan leitaði sem betur fer að honum áfram og að lokum fannst hann, sárþjáður.  Hann hafði tékkað sig inn á Herkastalann og þar hafði hann dvalið í rúman sólarhring.  Guð blessi þá, þeir sendu mér aldrei rukkun fyrir dvöl hans þar.

Eftir þetta var hann lagður inn á aðra deild, þaðan sem hann gæti ekki labbað út.  Þeir lokuðu hann inni á geðdeild hjá fólki sem var fullkomlega heilbrigt líkamlega,  en hann hafði enga heilsu til þess að nálgast mat svo við ættingjarnir þurftum að sjá til þess að hann nærðist.  Þvílík skömm fyrir spítalann.

Undir lokin í lífi hans var hann sendur til mín vegna þess að ekki var pláss fyrir hann á spítalanum.  Ég var að reyna að vinna eftir bestu getu, en heilbrigðis/félagsmálayfirvöldum þótti ekkert óeðlilegt við það að hann væri hjá mér í tveggja herbergja íbúð, þeir sendu til okkar konu til þess að sjá um heimilishaldið, sú var mexíkönsk, ágætis kona, en því miður skildi pabbi ekki orð sem hún sagði, heimahjúkrun kom tvisvar á dag, en að öðru leyti sá ég um það sem þurfti að gera og dóttir mín sem þá var 10 ára gömul. 

Á ákveðnum tímapunkti tilkynnti ég spítalanum að ég gæti þetta því miður ekki lengur, enda vann ég alltaf fullan vinnudag til að sjá mér og dóttur minni farborða og þau voru nú ekki lengi að redda því fyrir mig. 

Sigrún, við erum búin að fá pláss fyrir pabba þinn í Hveragerði, getur þú ekki skutlað honum þangað?. 

Ég hélt nú ekki, gerið þið ykkur grein fyrir því að faðir minn er dauðveikur, hann á ekki heima á heilsuhæli í Hveragerði.

Sjúkrahúsið:  Hann mun örugglega hressast við það að fara í þangað.

Svo ég tók mér frí í vinnu, sótti Söru mína á skólann, fór heim og dröslaði pabba út í bíl.  Síðan keyrðum við saman öll þrjú austur á Heilsuhælið í Hveragerði.  Þegar þangað var komið, fór ég og tilkynnti að ég væri komin með A.K. sem þau ættu von á.  Mér var vel tekið, en þegar læknirinn á heilsuhælinu sá ástandið á elsku pabba mínum, sagði hann við mig: Hvað ertu að þvælast með manninn alla leið hingað, sérðu ekki að hann er dauðveikur.

Ég gafst algjörlega upp á þeirri stundu, fór að hágrenja og heimtaði að þau fyrir austan hringdu á sjúkrabíl til þess að flytja hann í bæinn aftur, enda hefði ég verið á móti þessu ferðalagi frá upphafi og aldrei verið sátt við þessa tillögu læknisins á Landsspítalanum.

Læknirinn í Hveragerði lét sig ekki og mér var gert að keyra pabba minn dauðveikan inn á Landsspítala. Þó ég væri ósátt við það gerði ég það sem mér var sagt, en bað þau í Hveragerði samt um að hringja á undan mér til að láta vita að hann væri að koma. 

Ég keyrði í bæinn hágrátandi, eins og ég væri með brothætt egg í bílnum og veitti því eftirtekt þegar bílar fóru fram úr mér að fólkið í hinum bílunum leit undrandi á farþegann minn - það var eins og ég væri með lík í farþegasætinu.  Þegar ég mætti í Kringluna á Landsspítalanum til þess að láta vita af því að við værum komin, kom mjög fljótt hjúkrunarfræðingur hlaupandi með hjólastól á móti okkur og hvað haldið þið að hún hafi sagt við okkur, örmagna, úttaugaða dóttur, skelfingu lostið barnabarn og dauðvona föður.  "Hvað varstu eiginlega að hugsa með því að þvæla honum pabba þínum austur í Hveragerði"?  Þá var mér allri endanlega lokið, fór að hágrenja aftur og þar með missti ég endanlega trú á því að um væri að ræða eitthvað manneskjulegt í íslensku heilbrigðiskerfi.

Minn elskaði faðir dó nokkrum dögum seinna og ég sakna hans alltaf.

Reyndar missti ég vinnuna út af öllu þessi veseni með pabba minn.  Og yfirmaðurinn minn gekk svo langt að hann sagði við mig að ég væri bara hrikalega móðursjúk, systir hans hefði nú dáið árið áður og ekki hefði hann þurft að vera svona lengi frá vinnu. Hann gleymdi að minnast á það að hún átti bæði mann og börn, en pabbi hafði bara mig og dóttur mína.  Hann tók ekkert mark á því að ég ætti veikan ættingja og þrátt fyrir hin ýmsu vottorð frá læknum föður míns kvartaði hann endalaust undan fjarvistum mínum og þegar ég hringdi loks í hann til þess að segja honum að pabbi minn væri dáinn, þá sagði hann bara: jæja, er hann loksins farinn.  

Fyrir mér var það mikill harmur en mér fannst bara eins og honum létti, líklega hugsaði hann : ætlarðu þá loksins að mæta í vinnuna. Hann sagði reyndar aldrei að hann samhryggðist mér. Ég lét aldrei sjá mig þar aftur.

Þessi maður var þjóðþekktur á sínum tíma vegna frægs sakamáls og fékk mikla samúð þjóðarinnar vegna þess að upp komst um rangar sakagiftir gagnvart honum í því máli.  En samúð átti hann enga gagnvart öðrum.

En í mínum huga veit ég það eitt, ég reyndi eins og ég gat að létta föður mínum síðustu skrefin á þessari jörð. 

Ég hugsa um pabba minn á hverjum degi, ég sakna hans á hverjum degi, ég nefndi son minn eftir honum.  Elsku pabbi minn, ég vildi óska þess að þú værir hérna hjá okkur enn, við söknum þín alltaf.

Það er hljótt í mÖmmukoti.

Það kemur vel á vondann m.v. síðustu bloggfærslu mína að frúin er nú alein í mÖmmukoti, reyndar eru tveir ferfætlingar til að halda mér kompaní og kann ég það vel að meta.

En það verð ég að segja að það er skrýtið að vera allt í einu alein í kotinu eftir ca. eins árs fjör á bænum.

Við ætluðum reyndar að vera tvö í kotinu en kallinum bauðst eitthvað betra og lofar að koma ekki seint heim.  Mæðgurnar skruppu bæjarleið austur í sveit í sumarbústað og unglingurinn er þar sem hann er - ekkert að gera neitt af sér.  Passar alveg sérstaklega vel upp á getnaðarvarnir - held ég - eftir að systir hans flutti ólétt heim 28 ára gömul. En það var nú í kreppunni og vel skiljanlegt, við erum allavega glöð að hafa þær mæðgur hjá okkur.

En það var mikið gæfuspor.  Það kenndi m.a. örverpinu okkar sem nú er orðinn unglingur að hann er ekki nafli alheimsins.  Fram að því hafði hann haldið það - held ég - en núna í dag er hann fyrsti maður til þess að viðurkenna og fullyrða að litla systurdóttir hans hún Sigrún Eva er nafli alheimsins.  Hann er algjörlega tilbúinn til þess að láta titilinn af hendi til litlu frænku, enda held ég að hún sé hans fyrsta ást.  Verð þó að viðurkenna að hann er stundum pirraður þegar hún grætur á næturnar.  En hvaða barn gerir það ekki? Og hann er sem betur fer fljótur að gleyma. 

En í kvöld er hljótt - mjög hljótt í mÖmmukoti og mAmma kann alveg ágætlega að meta það, kannski ég skelli bara Uriah Heep á fóninn.